داستان زیبای قصر پادشاه
در افسانه های کهن شرقی ذکر شده است که یکی از پادشاهان بزرگ برای جاودانه کردن نام و پادشاهی خود تصمیم گرفت که “قصری باشکوه” بسازد که در دنیا بی نظیر باشد و تالار اصلی ان در عین شکوه و بزرگی و عظمت “ستونی” نداشته باشد.
ولی بعد از سال ها کار وتلاش و تحقیق ، هیچ کس از “عهده ساخت” سقف تالار اصلی بر نیامد و “معماران” مدعی زیادی بر سر این کار جان خود را از دست دادند تا اینکه “ناکامی پادشاه” او را به شدت افسرده و خشمگین ساخت و دست آخر معلوم شد که معماری ماهر و مشهور به نام “سنمار” وجود دارد که می تواند به خواسته ی او جامه ی عمل بپوشاند.
بعد از پرس و جوی فراوان سرانجام معار را یافتند و کار را به او واگذار کردند. و او “طرحی نو” در انداخت و کاخ افسانه ای “خورنق” را تا زیر سقف بالا برد و “اعجاب و تحسین” همگان را برانگیخت، اما درست زمانی که دیوارها به زیر سقف رسید، سنمار “ناپدید شد” و کار اتمام قصر خورنق “نیمه کاره” ماند.
زمان زیادی به دنبال او گشتند ولی اثری از او پیدا نشد و پادشاه خشمگین و ناکام دستور “دستگیری و محاکمه و مرگ” او را صادر کرد تا پس از هفت سال دوباره سر و کله سنمار پیدا شد.
او که با پا و اراده ی خود آمده بود دست بسته و در غل و زنجیر به حضور پادشاه آورده شد و شاه دستور داد او را به “قتل” برسانند اما سنمار درخواست کرد قبل از مرگ به حرفهای او گوش فرا دهند و توضیح داد که دلیل “ناکامی معماران” قبلی در برافراشتن سقف تالار بی ستون این بوده است که زمین به دلیل “فشار دیوار ها و عوارض طبیعی” نشست می کند و اگر پس از بالا رفتن دیواره بلافاصله سقف ساخته شود به دلیل نشست زمین بعدا سقف نیز ترک می خورد و “فرو خواهد ریخت و قصر “جاودانه” نخواهد شد.
پس لازم بود مدت “هفت سال” سپری شود تا زمین و دیواره ها نهایت افت و نشست خود را داشته باشند تا هنگام ساخت سقف که زمانش همین اکنون است “مشکلی” به وجود نیاید و اگر من در همان موقع این موضوع را به شما می گفتم حمل بر “ناتوانی” من می کردید و من نیز به سرنوشت دیگر معماران ناکام به کام مرگ می رفتم.
سخنان بزرگان بهترین زمان برای مطالعه چه زمانی است چو تخته پاره بر موج رها رها رها من
پادشاه و وزیران به “هوش و ذکاوت” او آفرین گفتند و ادامه کار را با پاداش بزرگتری به او واگذار کردند و سنمار ظرف یک سال قصر خورنق را “اتمام و آماده افتتاح” نمود.
مراسم باشکوه و عظمتی برای افتتاح قصر در نظر گرفته شد و “شخصیتهای بزرگ” سیاسی آن عصر و سرزمینهای همسایه نیز به “جشن” دعوت شدند و سنمار با “شور و اشتیاق” فراون تالارها و سرسراها واطاقها و راهروها و طبقات و پلکانها و ایوانها و چشم اندازهای زیبا و “اسرار امیز” قصر را به پادشاه و هیات همراه نشان می داد و دست آخر پادشاه را به یک اطاق کوچک مخفی برد و رازی را با در میان گذاشت و به دیواری اشاره کرد و تکه آجری را نشان داد و گفت:
کل بنای این قصر به این یک آجر “متکی” است که اگر آنرا از جای خود در آوری کل قصر به تدریج و آرامی ظرف مدت یک ساعت “فرو میریزد” و این کار برای این کردم که اگر یک روز کشورت به دست “بیگانگان” افتاد نتوانند این قصر افسانه ای را “تملک” کنند شاه خیلی خیلی خوشحال شد و از سر شگفتی سنمار به خاطر “هنر و هوش و درایتش” تحسین کرد و به او وعده “پاداشی بزرگ” داد و گفت؛
“این راز را باکسی در میان نگذار…”
تا اینکه در “روز موعود” قرار بر این شد پاداش سنمار معمار را بدهد.
او را با “تشریفات” تمام به “بالاترین ایوان قصر” بردند و در برابر چشم تماشا گران دستور داد به پایین “پرتابش کنند” تا بمیرد.
سنمار در آخرین لحظات حیات خود به چشمان پادشاه نگاه کرد و پرسید:
برای چه مرا می کشید؟